Wat je aan de buitenkant laat zien, is niet hetzelfde als wat je van binnen voelt.

Wat kan er toch een groot verschil zijn tussen binnenkant en buitenkant.

Aan de buitenkant laat je zien dat je kinderwens slechts een onderdeel is van je leven. Je hebt ook nog werk, sociale activiteiten, tijd met je partner en tijd om te sporten en aan je gezondheid te werken. Aan de binnenkant is het alsof je hele leven draait om jouw wens om zwanger te worden.
Aan de buitenkant zie je er goed uit en ben je tot in de puntjes verzorgd. Je agenda is op orde en je auto gaat op tijd naar de garage. Aan de binnenkant voelt het vaak als chaos en opstaan is een gevecht.
In een gesprek met je schoonmoeder vertel je de informatie over het behandelingstraject zonder al teveel emotie, en je bent blij dat dat je lukt.
Maar je schoonmoeder huilt wel. Aan de binnenkant ben je boos omdat het wel lijkt alsof het alleen erg is als erom gehuild wordt.

Omgeving

Een vast onderwerp van gesprek in onze praktijk is het omgaan met de omgeving. Je moet het hebben van de steun van de mensen die je liefhebt, maar er kan ook zoveel misgaan. Een groot deel van de oplossing ligt erin om meer van je binnenkant te laten zien: wat gaat er in je om, waar zit het verdriet, waar heb je behoefte aan. Als je je gekwetst voelt maak je juist vaak de andere beweging: je doet deurtjes dicht en trekt je terug uit het contact. Dat kan zo ver gaan dat je niets meer deelt.

Communicatie, we doen het de hele dag door en niets gaat vaker mis. Voor de een is een tip om op vakantie te gaan kwetsend, de ander denkt dat er wel wat inzit dat ontspanning goed is. De ene moeder wil er het liefst elke dag even met je over praten, de andere moeder is onzeker in waar ze je het beste mee helpt.

‘Ik wil mijn ouders er niet mee belasten’, zei een vrouw die die dag had gebeld omdat ze een paniekaanval had gekregen en alleen nog maar kon huilen. Al maanden had ze met niemand gepraat. Haar man was net iemand verloren en aan het rouwen, haar ouders hadden ook genoeg hooi op de vork en hadden dit allemaal niet verdiend. Bovendien vond ze dat ze haar eigen boontjes moest kunnen doppen. Zo zag ze het, en niet anders.

In verbinding

Na een paar gesprekken kon ze eigenlijk geen doorslaggevende redenen meer bedenken om niet met haar ouders en haar man te praten. Ze had hun hulp gewoon nodig en zag wel in dat ze niets liever zouden willen dan het voor haar wat makkelijker te maken. Omdat ze bang was dat het praten niet meteen zou lukken, nam ze een mooie brief mee naar haar ouders.

Op de korte termijn lijkt het soms beter om je terug te trekken. Je hebt tenslotte maar een doel: op de been blijven. Op de langere termijn is verbinding leggen met de mensen om je heen vaak beter. We zijn gemaakt voor verbinding.

Mocht je hierover meer willen lezen, dan zijn de boeken van Brenee Brown een aanrader.
Probeer bijvoorbeeld eens:
-Verlangen naar verbinding
-De kracht van kwetsbaarheid

Tara Therapeuten bieden ondersteuning aan vrouwen zoals deze, wanneer je de verbinding met jezelf en de ander even kwijt bent geraakt.

Wilma Potze