Besluit werd genomen
De opvatting dat het beter was voor je kind om in een “gewoon” (lees: compleet) gezin op te groeien, vierde hoogtij. De schaamte, schande was groot en een “besluit” om tijdelijk bij een tante te gaan wonen was snel gemaakt. Natuurlijk wil de aanstaande moeder niets liever dan een goede toekomst voor haar kindje. Zoveel innerlijke strijd: je bent zwanger, wordt moeder, en tegelijkertijd mag je geen moeder zijn!
Levenslang?
Te vaak heb ik gezien hoe dit “levenslang” geeft. De schande van de zwangerschap is dermate groot dat er niet meer over gesproken wordt. Een deel van je verleden moet je verzwijgen, je leeft met een geheim.
Uit schaamte durf je niemand te vertellen dat je in feite moeder bent van drie, in plaats van twee kinderen. Dit doet iets met je zelfvertrouwen, je zelfbeeld: je voelt je slecht over wat je gedaan hebt, je weet dat je geen keuze had, maar het voelt zo anders…
Iedere verjaardag denk je aan je eerste kind. Je vraagt je af hoe het met hem of haar zou zijn, is hij/zij gezond, gelukkig? De meeste afstandsmoeders durven niet op zoek, ze willen het leven van hun kind niet verstoren. Vaak vertellen afstandsmoeders dat ze zich niet “gerechtigd” voelen om te gaan zoeken. Ze hebben destijds immers zelf een handtekening gezet in het afstandsdossier.
De tijd inhalen
Als er wel contact komt, vaak nadat het geadopteerde kind op zoek gaat naar zijn biologische moeder, is het opbouwen van een relatie ingewikkeld. 40 jaar blijken lastig in te halen. Levenslang!
De meeste afstandsmoeders vinden een weg, soms met een nieuw gezin, maar de pijn (en soms ook het geheim) blijft. Wat een veerkracht heb ik gezien, wat een moed om met hun verhaal naar buiten te komen, hulp te zoeken, terug te kijken!
Voor deze moedige moeders en hun volwassen kinderen, is het Meldpunt een manier om erkenning te krijgen voor het leed wat hen is aangedaan…,
… en heeft Tara Therapeuten veel ervaring in de begeleiding van zowel de afstandsmoeders ( en vaders) als de volwassen geadopteerden!
Joke Vermue
